Synopsis De afstand tussen Wenen en Brussel was in de achttiende eeuw minder groot dan men zou denken. De Habsburgers zwaaiden er de plak met de keizer in Wenen en zijn broer als landvoogd in Brussel. Brussel en Wenen hadden een hof met een hofhouding en daar hoorde uiteraard een orkest en een huiscomponist bij. In Brussel was dat Pieter Van Maldere,, een van de bekendste componisten van zijn tijd.
In deze voorstelling wordt de afstand tussen de Brusselse symfonie en de Weense steeds kleiner. Pieter Van Maldere reisde naar Wenen en verbleef op het kasteel van Schönbrunn op het moment dat ook de kleine Mozart er op bezoek kwam. Toen Mozart kort daarop in Brussel was, kwam Van Maldere luisteren naar het klaverspel van de jonge Oostenrijker, hetgeen door vader Mozart trots werd vermeld.
De confrontatie van beide componisten markeert een generatiekloof: In Van Malderes veertigste symfonie weerklinkt een elegantie en verfijning eigen aan de galante stijl, terwijl Mozarts veertigste symfonie een mijlpaal van het Weense classicisme werd. Deze kloof wordt in deze voorstelling echter moeiteloos overbrugd door Joseph Haydn die beide componisten zeer wist te waarderen en wiens pianoconcerto klinkt als een verzoening van beide stijlen.
In deze voorstelling staat het getal veertig centraal. Van Maldere stierf op 39 jaar en zou de 40 nooit halen. Symfonie nummer 40 betekende voor Mozart en Van Maldere een nieuwe manier van denken over de symfonie. 40 is het landnummer van onze Roemeense soliste en vergeten we de etymologie van “quarantaine” niet, een periode om over te reflecteren en nooit te vergeten.