In het 18de-eeuwse Wenen, Parijs en Brussel bewandelden een schare componisten de nieuwe paden die Joseph Haydn, de vader van de symfonie, en Wolfgang Amadeus Mozart hadden getrokken. 
 De opvallendste onder hen waren de Brusselaar Pieter Van Maldere en de Bruggeling Hébert Leemans. Van Maldere genoot hoog aanzien bij Haydn en Mozart. Leemans werd in Parijs zelfs meer gewaardeerd dan Mozart.

Programma Pieter Van Maldere 
Ouverture in D
 Wolfgang Amadeus Mozart 
Concerto voor klarinet en orkest K622 
 Hébert Leemans Symfonie N°9 in G Major
 Joseph Haydn Symfonie n°49 in F Mineur “La Pasione”

In het 18de-eeuwse Wenen, Parijs en Brussel bewandelden een schare componisten de nieuwe paden die Joseph Haydn, de vader van de symfonie, en Wolfgang Amadeus Mozart hadden getrokken. 
 De opvallendste onder hen waren de Brusselaar Pieter Van Maldere en de Bruggeling Hébert Leemans. Van Maldere genoot hoog aanzien bij Haydn en Mozart. Leemans werd in Parijs zelfs meer gewaardeerd dan Mozart.

Programma Pieter Van Maldere 
Ouverture in D
 Wolfgang Amadeus Mozart 
Concerto voor klarinet en orkest K622 
 Hébert Leemans Symfonie N°9 in G Major
 Joseph Haydn Symfonie n°49 in F Mineur “La Pasione”

De muziek van Mozart is de soundtrack voor de heerschappij van de Habsburgse keizer Joseph II, wiens beleid zich kenmerkte door progressiviteit en Verlichting. Mozart kreeg van hem steun en een aanstelling aan het hof. In Parijs zou niet lang nadien een andere keizer de macht grijpen, Napoleon I.

De muziek van de Antwerpse componist en pedagoog Amand Vanderhagen kan worden beschouwd als de soundtrack van Napoleons heerschappij. Deze Vlaming is een vergeten spilfiguur van het Parijse muzikale leven van kort na de Franse revolutie. Niet alleen was hij een vooraanstaand componist en uitvoerder, hij stond als pedagoog ook aan de wieg van het Parijse conservatorium. Naar aanleiding

van de tweehonderdste verjaardag van het overlijden van Amand Vanderhagen speelt Terra Nova Collective een internationale concertreeks. Tijdens deze concerten werd Vanderhagens muziek gecombineerd met die van Mozart.

De titel ‘Imperial Sounds’ slaat op een cultuur van sociale en politieke progressiviteit tijdens de regeerperiodes van keizer Joseph II in Wenen en keizer Napoleon I in Parijs.

Synopsis De afstand tussen Wenen en Brussel was in de achttiende eeuw minder groot dan men zou denken. De Habsburgers zwaaiden er de plak met de keizer in Wenen en zijn broer als landvoogd in Brussel. Brussel en Wenen hadden een hof met een hofhouding en daar hoorde uiteraard een orkest en een huiscomponist bij. In Brussel was dat Pieter Van Maldere,, een van de bekendste componisten van zijn tijd.

In deze voorstelling wordt de afstand tussen de Brusselse symfonie en de Weense steeds kleiner. Pieter Van Maldere reisde naar Wenen en verbleef op het kasteel van Schönbrunn op het moment dat ook de kleine Mozart er op bezoek kwam. Toen Mozart kort daarop in Brussel was, kwam Van Maldere luisteren naar het klaverspel van de jonge Oostenrijker, hetgeen door vader Mozart trots werd vermeld.

De confrontatie van beide componisten markeert een generatiekloof: In Van Malderes veertigste symfonie weerklinkt een elegantie en verfijning eigen aan de galante stijl, terwijl Mozarts veertigste symfonie een mijlpaal van het Weense classicisme werd. Deze kloof wordt in deze voorstelling echter moeiteloos overbrugd door Joseph Haydn die beide componisten zeer wist te waarderen en wiens pianoconcerto klinkt als een verzoening van beide stijlen.

In deze voorstelling staat het getal veertig centraal. Van Maldere stierf op 39 jaar en zou de 40 nooit halen. Symfonie nummer 40 betekende voor Mozart en Van Maldere een nieuwe manier van denken over de symfonie. 40 is het landnummer van onze Roemeense soliste en vergeten we de etymologie van “quarantaine” niet, een periode om over te reflecteren en nooit te vergeten.

Synopsis De afstand tussen Wenen en Brussel was in de achttiende eeuw minder groot dan men zou denken. De Habsburgers zwaaiden er de plak met de keizer in Wenen en zijn broer als landvoogd in Brussel. Brussel en Wenen hadden een hof met een hofhouding en daar hoorde uiteraard een orkest en een huiscomponist bij. In Brussel was dat Pieter Van Maldere,, een van de bekendste componisten van zijn tijd.

In deze voorstelling wordt de afstand tussen de Brusselse symfonie en de Weense steeds kleiner. Pieter Van Maldere reisde naar Wenen en verbleef op het kasteel van Schönbrunn op het moment dat ook de kleine Mozart er op bezoek kwam. Toen Mozart kort daarop in Brussel was, kwam Van Maldere luisteren naar het klaverspel van de jonge Oostenrijker, hetgeen door vader Mozart trots werd vermeld.

De confrontatie van beide componisten markeert een generatiekloof: In Van Malderes veertigste symfonie weerklinkt een elegantie en verfijning eigen aan de galante stijl, terwijl Mozarts veertigste symfonie een mijlpaal van het Weense classicisme werd. Deze kloof wordt in deze voorstelling echter moeiteloos overbrugd door Joseph Haydn die beide componisten zeer wist te waarderen en wiens pianoconcerto klinkt als een verzoening van beide stijlen.

In deze voorstelling staat het getal veertig centraal. Van Maldere stierf op 39 jaar en zou de 40 nooit halen. Symfonie nummer 40 betekende voor Mozart en Van Maldere een nieuwe manier van denken over de symfonie. 40 is het landnummer van onze Roemeense soliste en vergeten we de etymologie van “quarantaine” niet, een periode om over te reflecteren en nooit te vergeten.